Latarka taktyczna

Ten artykuł od 2013-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Latarka taktyczna – rodzaj latarki elektrycznej emitującej skupione światło punktowe. Latarki taktyczne używane są jako wyposażenie broni palnej - używa się ich do oświetlania celu lub jego oślepiania (taktyka "oślep i zabij")^[1]. Mogą być przymocowane do szkieletu lub lufy broni albo trzymane przez strzelca.

Źródłem światła w latarce taktycznej jest zwykle żarówka ksenonowa lub dioda LED zasilana bateriami. Do skupiania światła używa się reflektora parabolicznego o gładkiej lub fakturowanej powierzchni wewnętrznej - gdy źródłem zasilania jest żarówka lub kolimatora z tworzywa sztucznego o całkowitym wewnętrznym odbiciu (TIR - Total Internal Reflection) - gdy źródłem światła jest dioda LED. Wszystkie części latarki wraz z odpowiednimi obwodami elektrycznymi są montowane w obudowie o niewielkich rozmiarach i masie, zapewniającej niezbędną ochronę źródła światła. Obudowa wykonywana jest często z anodyzowanego duraluminium typ 6061 T6 (zwanego aluminium lotniczym) lub materiałów kompozytowych jak Surefire G2 wykonana z kompozytu aramidowego Nitrolon® zbrojonego włóknem szklanym. Często stosowane są zdalne wyłączniki na kablu, które można przymocować w wygodnym dla strzelca miejscu broni.

Przeciętny czas pracy latarki taktycznej na jednym komplecie baterii wynosi od 30 minut do 2 godzin i zależy od ilości ogniw, rodzaju źródła światła (żarówka czy LED) i poboru mocy źródła światła.